|
Kadir doğdu dostlar..! Büyüdü. Yürüdü! Koşmaya başladığındaysa gök kubbenin hoş denilen bir sedasından baktı! Saadet göremedi. Sonra gök kubbeden indi. Yoksa indirdiler mi?! Koştu ... Ayağı takıldı, düştü. Kimse görmedi. Bir dala tutundu! Kör topal yürümeye başladı. Yeniden...
Yürüyordu. Çok tecrübeliydi artık! Ayağı takıldı, düşmedi! Çünkü tecrübeydi ayağına takılan! Yılmadı! Dolu tarafına bardağın, göz kırptı! Görüyordu! Duruldu!
Aşık olmuştu. Öyle sanıyordu! Belki anlık bir cahillikti bu! Bilemedi! Tecrübe yetmemişti! Son tecrübem bu olsun dedi. Kalkmıştı yerden! Mutluydu artık! Çünkü onunda bakabileceği bir çift göz vardı artık. Bir ara kör olmuştu! Görmüyordu ama hissediyordu! Havada ayrılık kokusu vardı. İstemesede bu havayı solumuştu bir kere! Ne yapabilirdi? Olmadık bir hareket onu yıkmıştı! Şimdi ağlıyordu. Gözyaşları sel olmuştu. Klasik ağlıyordu.
Göz yaşları kurumadı. Kadir'in önünde ilk defa şans dileyen vardı. Bu O'ydu. Nedendir bilinmez gururun vefatı... Kadir mest olmuştu... İlk defa affetmişti insanoğlunu. Ama bu yeniden uyuyadalmakmıydı??? Bilemiyordu. Çünkü Kadir kör-kütüktü. İyi kötü bir münasebettir başladı! Sorun yoktu; ama huzurda küslük vardı! Her yolladığı top potadan dönüyordu!!!
Anlamamıştı. İlkin şüpheyle anlaştı, sonraları trip(?) nedir onu gördü! Buradayım ayakları yapan sevgilide, özgürleşme çabası görüyordu. Gözyaşları ise cabasıydı! Sonra boş kovanatekmeyi bastı! Dinmedi acı... Bütün gözler ondaydı. Ama o hep sustu!..
Bir pazartesiyi göremeyen pazar günü acı haber duyuldu. Üzülmüşlermiydi? Bilemiyordu! Ama Kadir yukarıdan izliyordu! O gün kalemin son damlası kurumuş, merdiven altından kanal misali süzülen kanlar boş kovanı doldurmuştu!
Kadir ölmüştü dostlar, Kadir öldü!
|
